Konstrukcja dramatu stworzona i stosowana przez Wiliama Szekspira (XVI/XVII wiek) a łamiąca zasadę antyczną trzech jedności: miejsca, czasu i akcji.
Szekspir wprowadził do dramatu (do teatru, na scenę) postaci i wątki fantastyczne (duchy, nimfy, zjawy itd.), metafizykę. W niektórych dziełach zmieszał tragizm z komizmem, zwrócił uwagę na obserwacje zachowania bohaterów i psychologizację postaci (zaglądanie do wnętrza człowieka w poszukiwaniu przyczyn jego działań – np. „Hamlet”).
Z dorobku i zmian Szekspira skorzystali w XIX wieku romantycy, uznając go za swojego mistrza i prekursora. Stworzony przez nich dramat romantyczny miał też cechy w/w gatunku.