Okres w historii literatury powszechnej lub narodowej, w którym zwykle dominuje prąd, kierunek (nazwy zamienne) literacki powstały w wyniku ewolucji zmian ideowych związanych także z polityką, gospodarką, rozwojem cywilizacyjnym wyciskającym piętno na kulturze.
Cechy epok
Cecha epoki to element powtarzania się podobnych zjawisk. Należą do nich między innymi:
- Ramy czasowe – okres trwania.
- Główne hasło lub hasła – często związane z nazwą ustalaną w czasie trwania lub utworzona w określonej przestrzeni dziejów.
- Prądy filozoficzne (umysłowe) – popularne poglądy tworzone w procesie poznawania i określania tożsamości kolejnych pokoleń twórców, związane często wydarzeniami społecznymi i historycznymi.
- Kierunki literackie, popularne rodzaje i gatunki literackie – tematy przewodnie dzieł literackich będące odpowiedzią na w/w prądy filozoficzne. Znajdują sobie odpowiednie środki wyrazu w wybranych rodzajach (epika, liryka, dramat) oraz gatunkach literackich.
- Przedstawiciele i ich dzieła – to szeroka i ścisła lista twórców podstaw filozoficznych wywierających wpływ na formułowane postulaty społeczne i polityczne, a także grupa twórców uznanych za arcydzieła literackie dzieł sztuki (literatury, dzieł plastycznych i filmowych).
- Teoria literatury – cechy dzieł nazwane i usystematyzowane przez autorów badań teoretycznoliterackich a następnie znajdujących się słownikach pojęć encyklopedycznych.
- Wydarzenia historyczne i społeczne mające wpływ na kreowanie postaw i prądów filozoficznych, a także w konsekwencji na życie kulturalne człowieka i społeczeństw, narodów.
Epoki literackie
W szkole uczymy się historii literatury w epokach opisanych syntetycznym w części opracowań: epoki literackie oraz w ujęciu mini na stronie epoki literackie w tabeli:
- Antyk
- Średniowiecze
- Renesans (Odrodzenie)
- Barok
- Oświecenie
- Romantyzm
- Pozytywizm
- Młoda Polska (Modernizm)
- Międzywojnie (XX-lecie międzywojenne)
- Literatura po 1939 r. (Współczesność)