Człowiek zlagrowany (niem. lager – obóz, ros. łagier – obóz) to ofiara władzy totalitarnej, przed, podczas II wojny światowej i po jej zakończeniu to człowiek uwięziony, odizolowany, zamknięty w obozie koncentracyjnym, obozie śmierci (fabryce śmierci) i pozbawiony wszelkich praw. Celowo dehumanizowany i upodlony, eksterminowany (wyniszczany i skazany na planowaną zagładę), głodzony, zastraszany i bity, który w każdej chwili mógł zostać stracony – zabity (zastrzelony), zmasakrowany albo umrzeć z głodu, zimna, choroby.
Traktowany niczym zwierzę i zastraszany został zmuszony do wyrzeczenia się ludzkich odruchów. Człowiek zlagrowany walczył o kawałek chleba, aby przeżyć, odrzucając etykę i empatię. Kierował się przede wszystkim instynktem przetrwania i zasadą, że tylko silny, więc najedzony i zdrowy, zdatny do pracy może przetrwać kaźnie.
Człowieka zlagrowanego widzimy w opowiadaniach Borowskiego (niemieckie obozy zagłady – Auschwitz, Birkenau) i Herlinga-Grudzińskiego (sowieckie łagry – Jercewo).
