Indywidualny lub typowy sposób ekspresji językowej, wyrażanie się twórcy poprzez odpowiedni dobór wyrazów i środków artystycznych.
Styl to pojęcie związane z nauką o języku i historią literatury. Rozróżnia się style wypowiedzi (tekstów):
1. Styl indywidualny – to zespół środków charakterystycznych dla konkretnego autora, którymi najczęściej się posługuje. Przykładem może być używanie przez niektórych wyrazów czy określeń typu: „W zasadzie” (dziennikarze), „No, że…” (uczniowie) itp.
2. Styl naukowy – to odmiana języka literackiego o swoistym słownictwie pochodzącym z danej dziedziny nauki. Zależy on od autora i dyscypliny naukowej, jaką się zajmuje. Cechuje go terminologia nieznana dla języka potocznego. Przykład: język rozpraw naukowych z medycyny, geografii czy prawa.
3. Styl potoczny – lub funkcjonalny, to styl wypowiedzi powszechnie znany i używany w codziennym życiu. Występują w nim kolokwializmy, wulgaryzmy, regionalizmy, a także inne wyrazy czy wyrażenia typu: forsa, facet, typa itp., których nie używa się w mediach czy podręcznikach.
4. Styl przemówień – styl retoryczny, w którym występują często apostrofy, pytania retoryczne, zdania wykrzyknikowe a słownictwo dobierane jest bardzo starannie. Są także przemówienia okolicznościowe, w których dopuszczalne są zwroty z mowy potocznej.
5. Styl publicystyczny – to odmiana polszczyzny spotykana w działach publicystycznych, czyli przez dziennikarzy. Charakteryzuje się między innymi stosowaniem środków językowych dla celów informacyjnych, jak i perswazyjnych. Najpopularniejsze formy dziennikarskie to felieton i reportaż, a także krótka notka informacyjna.
6. Styl urzędowy – to funkcjonalna odmiana polszczyzny spotykana w urzędach i pismach oficjalnych w korespondencji z urzędami. Jest sformalizowany, nie posiada języka indywidualnego, dominuje w nim dyrektywność i nakazowość.